Tijd verstrijkt maar de dood draagt tijdloosheid in zich.
Het lijkt pasgeleden dat we bij zijn graf stonden, het is een vast ritueel geworden.
Elk jaar zeg ik: "Het had nooit mogen gebeuren."
We knikken instemmend.
We eren daarmee zijn leven en arceren wat we samen meemaakten: een plotselinge dood.
De afgrijselijke scenes waar we samen in speelden.
We praten en rusten in zijn warme handen.
We gaan omdat iemand het koud krijgt of naar het toilet moet.
Ik verschuif mijn bloem en druk met mijn hand op de aarde, op zijn hart.
Een druk als een punt achter dit bezoek.
Het herhalende karakter geeft wat rust in de herinneringen aan een rusteloze tijd.
Elk jaar onderstrepen we deze dag onze verbinding en zijn leven.
Niet alles is tijdelijk, soms is iets tijdloos.
We omarmen elkaar,
volgend jaar weer.