Geen grens in de blik van een ander geen grens op mijn huid door een hand Ik wil omhulling ik zweef in een open ruimte Ik wil er zijn en ik wil er niet zijn waar ben ik Ik trek naar binnen Ik word grenzeloos klein Soms houdt ze mij vast ze draagt me niet Soms kijkt ze maar ze ziet mij niet Ik wil terug naar waar ik vandaan kwam Voor altijd draag ik heim wee

In nergens nooit iets nooit iets nu narigheid vol 'nee' In verstikkende stilte vol met leegte nimmer iets rest neerdalen in het niets Neerdalen teneergeslagen in nergens nooit iets nooit iets nu In dit eindeloos negeren ijzige stilte beweeg ik in nergens nooit Dan voel ik mijn warm levendig hart dat stroomt ook in die kou Nees smelten langzaam negeren verkrampte niet mij maar jou.

We denken in deze wereld dat het waar is wat we denken, maar niks is waar en alles is waar tegelijkertijd. Kon ik maar even in jouw hoofd zitten en denken wat jij denkt, kon jij maar even denken wat ik denk. Ik denk dat we dan helderheid krijgen en het begrijpen. Alhoewel, Ik denk toch dat dit geen goede gedachte is, denk je ook niet?

LeVen is durven Vastpakken Verlies doorVoelen en leren Veren in Veerkracht.

Laat mij even stilstaan in dit moment waarin alles goed is in mezelf Perfect kloppend voor nu deze tellen De krassen op mijn ziel geven zacht licht het verlicht de gang waar ik jou uitlaat Ik druk een kus met mijn hand op jouw hart Ik ontmoet mezelf in de warmte van mijn hart

Vallen uit elkaar vallen in liefde samenvallen Verbinden verliezen verloren in verlangen Liefde werd voor altijd een zaak van leven en dood.

Ik beGRIJP het niet ik grijp om mij heen op zoek naar begrip Hij zwijgt mij DOOD blijkbaar moet ik dit beLEVEN Taal baant een weg vooruit op dit pad Gedichten en woorden mijn houvast mijn grip

In de glittering van het zand, zie ik de zongebruinde arm liggen. Beelden golven voorbij. Jouw arm aan het stuur, aan een touw op de boot, aan het fornuis om mij. Daar vormde zich een zinnelijke zee waar wij verdronken in peilloze diepten. Soms laat ik anderen het onderste van die wond in mij raken. Alleen te bereiken via de warmte van een hand. De pijn van het gemis van jouw aanraking op laten graven. Harde zandklonten omwoelen zodat het met zout water schurend uit mijn ogen kan vallen. We...